الصفحه ٣٣٨ :
آخرش
گريه مى كرد.
آن
گاه گفت : به حقّ او وحقّ اولاد طاهرين او سوگند مى خورم كه
الصفحه ١٢٩ : أنه بهذه
الملاحظة قد عللوا إفراد الضمير في الآية : (وَاللَّـهُ
وَرَسُولُهُ أَحَقُّ أَن يُرْضُوهُ إِن
الصفحه ١٧٥ :
زيرا كه حدوث اين
كلام وظهور آن از درخت به سبب وجود آوردن خدا صوت را از واضحات است.
پس معنى تكلم
الصفحه ١٩١ : وحال آن كه منع مى كنى ذريّه صاحب
بيت را از بيت جدّ خود ، پس اگر زنده بمانى ووقعه طف را درك بكنى شايد تو
الصفحه ٥ : شد.
در دوره معاصر ، محقّقان بزرگوارى كوشش
خود را بر اين امر ، استوار كردند. آنها خود را ميراثدار
الصفحه ٧٥ : بمنزلته ؛ حيث فرّع
على قوله وقال : «فمن كنت مولاه» ليُفهم المستمعين أن «المولى» مأخوذ من الأولوية
السابقة
الصفحه ٨٧ :
يناديهم ، فصاح بأعلى
صوته : يا أصحاب سورة البقرة ، ويا أهل بيعة الشجرة ، أين تفرون؟! (١)
ثم إن
الصفحه ٩٣ : بين الباكيّ والمبكيّ عليه ، وكلما ازدادت المناسبة اشتد
البكاء ، فيكشف ذلك عن فرط المحبة. مثلاً : إن
الصفحه ١٤٥ : خطر ببالي في الحساب وجهان ،
كل منهما خلاف الظاهر من وجه :
فالأول : أن يحاسب الزبر أولاً كما أشار
الصفحه ١٥٣ :
بعض
الصحاري واستدعاهم وطيّب نفوسهم وأعلمهم أن الله عزّ وجلّ أوحى إليه أنه مفرَّج
عنهم بعد أربعين
الصفحه ١٧٦ :
برگزيده [اى] آنها را براى خودت ودينت ، در آن زمان كه اختيار كردى براى ايشان
بزرگ ترين آنچه نزد تو است از
الصفحه ٢٠٣ : مرا ووفا
مى كنى به وعده هاى من ، وشيعيان تو بر روى منبرها [يى] از نور مى باشند كه سفيد
است روهاى آنها
الصفحه ٣٢٦ : خوانندگان
توافقى در ميان «بروحه» و «به» نديده اند آن را حمل بر نسخه بدل كرده اند.
بنابراين در بعضى نسخه ها
الصفحه ٣٣٤ :
آن جا بوده آمده وچون نظر مباركش بدو افتاد : فرمود باز چه روى داده كه تو را در
درياى انديشه واندوه
الصفحه ٣٥٨ : ؛ زيرا كه وجه اوّل كلمه ضالّة ومضلّة
است ، وبعد آن شخص غائب شده است ، وقائل منطبق با امام زمان