تو را به غم وغصه انداخته ودر درياى درد والم غوطه ور ساخته است ؛ زيرا كه مى بينى با فقدان آن ماه ، فضل واعانتى نيز كه همراه آن بود از دست تو مى رود ، پس شاهد اين مدّعا وتصديق اين ادّعا را از تو خواهند خواست به اين كه اثر حزن واندوه ودرد وغم انبوه در ناصيه تو پيدا واز سيماى تو هويدا باشد وواپسين روز را از آن ماه به دروغ در گفتار ودغل در كردار به سر نبرى.
واز جمله وظايف شيعه اماميه ، بلكه از جمله وظايف امّت محمديّه ـ على مبلغها وآله الصّلاة والسلام ـ آن است كه در اين اوقات ، وحشت وحسرت داشته باشند ودر اين گونه مقامات ، تأسف وتحسّر بخورند بر آنچه از چنگ ايشان مى رود وبه دست ايشان نرسيده از روزگار دولت حضرت مهدى ـ عجّل الله فرجه ـ كه جدّ او حضرت خاتم الانبياء صلىاللهعليهوآله به وجود او امت خود را بشارت داده وبه ظهور او وعده فرموده است ؛ براى آن كه اگر آن حضرت حاضر مى بود ، به طفيل ظهور وجود شريفش به سعادت هاى دنيا وآخرت مى رسيدند تا آن كه خداى تعالى ببيند كه ايشان بر قدم صدق وصفا وعقيدت ووفا نسبت به پادشاهان خود ائمّه هدى عليهمالسلام كه سبب نيكبختى شان در هر دو سراى دنيا وعقبا مى باشند ثابت هستند وبايد براى اين كه ديدگانشان در دوره غيبت با نور طلعت آن حضرت منوّر نمى شود با مثال مضمون اين بيت لب بگشايند :
شعر
چشم خود را در خانه ها به هر طرف مى گردانم |
|
ليكن رخسار دوستانم را كه مى خواهم نمى بينم. |
پس مصيبت به سبب نبودن او به حسب ظاهر در ميان ، بر ارباب دين بيشتر از مصيبت تمام شدن وبه پايان رسيدن ماه مبارك رمضان است ؛ چه اگر ايشان پدر مهربانى يا برادر عزيز جانانى يا پسر نيكوكار نوجوانى داشته باشند واو را از دست داده باشند آيا براى فقدان او وحشت نمى يابند وحسرت نمى خورند وبراى دور شدن او دچار درد وغم نمى گردند؟ وكجاست انتفاع به وجود اينها با انتفاع به وجود حضرت مهدى ـ عجّل الله فرجه ـ كه خليفه حضرت خاتم الانبياء ومقتداى حضرت عيسى بن مريم در نماز وامر ولا واز بين برنده هرگونه بلا وبه صلاح أورنده امور همه آنان كه در زير سما هستند مى باشد؟».