كليبرى معلوم شد ـ تا چه رسد به ديگران.
پس كاتب ومثل او اين تصرف را [ننموده] چنان كه اين امار را كارى در حق بعضى از بزرگان معلوم الجلاله مى كند يعنى از خود «رحه الله» يا «رضياللهعنه» مى گويد ، پس در اين مورد يقيناً اين طور نيست ؛ زيرا بزوفرى در نظر بزرگان ، معروف نيست ، تا به كاتب وغيره كه در ادنى درجه معلومات مى باشند چه رسد. پس ناچار بايد از متقدّمين باشد ، مخصوصاً «رضياللهعنه» كه كلمه عمومى شبيه به انشاى دعاى كاتب نيست ، مخصوصاً در سندى كه آن طرف سند واين طرف سند از معروفين باشد ، وترضى وترحم از اين ميان به غير معروفى اختصاص بيابد.
تنبيه [در اقسام مناجات وادعيه]
لامه مجلسى قدسسره در باب دوم از رساله عقايد خود گفته :
|
بدان كه نزديك ترين راه ها به سوى خداى تعالى ـ چنان كه ظاهر بسيارى از آيات واخبار نشان مى دهد ـ همانا راه دعا ومناجات است ، ليك دعا ومناجات شرايطى دارند از قبيل حضور قلب وتوسل تمام به خداى تعالى وقطع اميد از ما سواى او واعتقاد كامل بر او وتوجه در همه كارها از كوچك وبزرگ وكم وبيش به ساحت قد او جَلَّتْ عظَمته. وادعيه مأثوره بر دو نوع است : ١. اوراد وانكارى كه به عنوان وظيفه براى هر شبانه روز مقرر شده است ، وبر امورى از قبيل تجديد عقايد وطلب مقاصد وارزاق ودفع كيد اعدا مشتمل است ، در حال قرائت اين قسم بايد در تحصيل حضور قلب وتوجه وتضرع سعى نمود ، ليك اگر احوال مذكوره متيسّر نگردد نبايد آنها را فرو گذاشت وترك نمود. ٢. مناجات ، ومقصود از آن دعاهايى است كه بر انواع كلام در توبه واستغاثه واعتذار واظهار محبت وتذلل وانكسار مشتمل مى باشد وگمان من آن است كه شايسته وسزاوار نيست بدون حالت گريه وتضرع وخضوع تمام اين قسم را خواند ، وزيبنده است كه مترصد اوقات گشت وهر وقت آن احوال متيسر شد خواند وبدون وجود حالات مذكوره اين قسم را نبايد خواند ؛ چه در |