الصفحه ٢٠٧ :
او است وآن مطلوب جنت
است يا رضوان (خشنودى) خدا ورسيدن وفائز شدن به مراتب عاليه وامثال آنها.
قول
الصفحه ٢٨١ : صريحاً به آن حضرت
نسبت دادند وكلام شيخ نيز در كشكول ، مأثور بودن آنها را مى رساند ، براى اين كه «صلوات
الصفحه ٣٣٥ :
وچون
نزديك تر آمدند اسب از اسب سوار تميز يافت. آن گاه به درست كردن منزل وترتيب
الصفحه ٢٠٢ :
از حقش در اين مسئله
غير على است ، پس اين همان ارتداد وانقلاب بر اعقاب است كه در آيه به آن اشاره
الصفحه ١٦٢ : النبيين ، ووصى بلا فصل او على امير المؤمنين ، واولاد واصحاب
ايشان ، من الآن إلى يوم الدين.
اما بعد
الصفحه ١٦٣ : ـ موفّقش نمايد خدا با
ساير مُشتغلين ـ اين كه شرح كنم دعاى ندبه را تا ادا نمايم به آن حقّ انس را به
انضمام
الصفحه ١٧٠ : در آخران).
ومراد به لسان صدق ـ وهر چندى كه ثناء
جميل بودنش را احتمال هست ؛ چنانچه اشاره كرده به آن
الصفحه ١٩٢ :
صلوات خدا بر ايشان ـ
براى استكمال وكامل بودنشان از جميع جهات ، نقص نيست در آنان تا كامل گردد به
الصفحه ٢٧٧ :
تو را به غم وغصه
انداخته ودر درياى درد والم غوطه ور ساخته است ؛ زيرا كه مى بينى با فقدان آن ماه
الصفحه ٥٦ :
والحروف ، وهي مترتبة
الأجزاء ، وكل ما هو كذلك فهو حادث على ما سبق ، وحيث إنّ قيام الحوادث بذاته
الصفحه ٨٠ :
وخلافته بلا فصل
وعدمه ، فهو ميزان الإيمان كما أنه ميزان الأنساب ، على ما في الأخبار المعتبرة
أنه
الصفحه ٩٤ : صلوات الله عليه.
ثم إنّه أتى بعبارة جامعة حيث قال : أين الشموس الطالعة
... الخ. والتعبير عنهم بالشمس
الصفحه ١٣٠ :
قوله : «واسقنا» ، غاية الأمر أنه مصدر من غير لفظ فعله كما في «قعدتُ جلوساً».
والتوصيف بالرويّ يجعله
الصفحه ١٣١ :
بك النوى» إلى أن قال : «بنفسي أنت من مغيَّب
لم يخل منا».
ولا يبعد أن يقال : قد جمع الخطاب
والغيبة
الصفحه ١٩٧ : كه رعايت احكام وحفظ حدود شرعيه ونواميس الهيه از حلال وحرام تفاوت نمى كند
در آن رعيّت با امام ، پس