در فصل اول از مقدمه جلد اول بحار (١) كه براى بيان كتب واصولى وضع شده است كه كتاب بحار از آنها مأخوذ گرديده است ، بعد از آن كه كتاب هاى سيد جليل صاحب اقبال را شمرده گفته است :

كلها للسيد النقيب الثقة الزاهد جمال العارفين أبي القاسم علي بن موسى بن جعفر بن محمد بن طاووس الحسيني.

وسپس گفته :

وكتاب زوائد الفوائد لولده الشريف ، ولا أعرف اسمه ، وأكثره مأخوذ من الإقبال.

ودر باب دوم كه در بيان وثوق واعتماد «كتب منقول عنها» است گفته :

ودليل بر اين كه مراد از سيدان ، اين دو بزرگوار است آن است : در يك ورق سابق بر اين گفتار گفته (٣) : الإقبال وزوائد الفوائد : «الدعاء بعد صلاة العيد ، اللهم إني سألتك ...» تا آخر دعايى كه آن را سيد ابن طاووس در اقبال در فصلى كه براى ذكر صفت صلاة عيد وبرخى از اعمال آن وضع كرده روايت نموده است ، آن گاه گفته : «دعاء آخر بعد صلاة العيد ، ويدعى به في الأعياد الأربعة». آن گاه دعاى ندبه را نقل كرده وپس از آن دعايى را كه از بحار با سند دعاى ندبه نقل كرديم نقل كرده است.

در مجلد بيستم بحار در ضمن اعمال عيد فطر گفته (٤) : دعاء بعد صلاة العيد من الإقبال (٥) ، دعاء آخر (٦) : اللهم إني سألتك أن ترزقني ـ إلى قوله : ـ بأفضل صلواتك.

[اوقات خواندن دعاى ندبه]

نگارنده اين شرح گويد : ابن طاووس در اقبال بعد از همين دعا ، دعاى ندبه را ذكر كرده است وبه نظر به آن كه در اين جلد از بحار كه از مجلدات غير خارجه از مسوّده به مبيضّه

__________________

١. بحار الأنوار ، ج ١ ، ص ١٣.

٢. بحار الأنوار ، ج ١ ، ص ٣١ ؛ نيز بنگريد به : مستدرك الوسائل ، ج ٢ ، ص ٤٤٦.

٣. بحار الأنوار ، ج ٨٨ ، ص ٢٠.

٤. ص ٢٨٠. (منه).

٥. عبارت در حاشيه كتاب است. (منه).

٦. آخر بودن براى نقل دعاى ديگر است كه از كفعمى نقل شده است. (منه).