وانبرى يطلب الخيم ليروي |
|
من عيال السبط الفم الظمئانا |
وأتته السهام تترى كأنّ |
|
السحب تنهلّ وابلاً هتّانا |
أثبتته السهام حتّى عليه |
|
أرسل الجود دمعه الأرجوانا |
سال دمع السقاء يبكي على الساقي |
|
تردّى حمر الثياب عيانا |
نفد الدمع من سقاء ولم ينفد |
|
ثواب أحيا به الإنسانا |
ظلّ حتّى يوم النشور يرجي |
|
طالبوه من ربّهم رضوانا |
شعر ميرزا محمّد التبريزي
چونکه نوبت بر بنى هاشم رسيد |
|
ساخت ساز جنگ عبّاس رشيد |
محرم سرّ وعلمدار حسين |
|
در وفادارى علمدار نشأتين |
در مبحث ثالث خورشيد و ماه |
|
روز خصم از بين او شد سياه |
در شجاعت يادگار مرتضى |
|
داده بر حکم قضا دست رضا |
خواست در جنگ عدو رخصت ز شاه |
|
گفت شاهش کى علمدار سپاه |
چون علم گردد نگون در کارزار |
|
کار لشکر يابد از وى انفطار |
گفت تنگ است اى شه خوبان دلم |
|
زندگى باشد از اين پس مشکلم |
ز ين قفس برهان من دلگير را |
|
تا بکى زنجير بايد شير را |
گفت شه چون نيست ز ين کارت گريز |
|
اين ز پا افتاد کان را دست گير |
جنگ کين بگذار آبى کن طلب |
|
بهر اين افسردگان خشک لب |
گفت سمعاً اى امير انس و جان |
|
گرچه باشد قطرهٔ آبى بجان |
شد بسوى آب تازان با شتاب |
|
زد سمند باد پيما را به آب |
بىمحابا جرعهاى در کف گرفت |
|
چون بخويش آمد دمىگفت اى شگفت |
تشنه لب در خيمه سبط مصطفى |
|
آب نوشم من زهى شرط وفا |
زادهٴ شير خدا با مشک آب |
|
خشک لب از آب بيرون زد رکاب |