بعقل گفتم از اولاد اوّل کيست |
|
|
که ريخت خونش و مقبول ارمغان افتاد |
جواب داد که اوّل حسين تشنه جگر |
|
|
که همعيان به بلاهاى ناگهان افتاد |
دلاورى نه چه فرزند بو تراب دلير |
|
|
برادرى نه چه عبّاس نوجوان افتاد |
چه يافت رخصت رزم مخالفين ز امام |
|
|
گيران رکاب شد امّا سبک عنان افتاد |
ز پيش چشم برادر براى آب حيات |
|
|
جدا چه خضر ز سکندر زمان افتاد |
بحال راکب خود مرکبش در آن وادى |
|
|
ز ابر ديده گهربار دُر فشان افتاد |
نه اشک سرخ سمندش بخاک هامون ريخت |
|
|
|
ستارهٔ خون شد و از چشم آسمان افتاد |
|
خزانة الأسرار عمّان ساماني
روز عاشورا بچشم پر ز خون |
|
مشک بر دوش آمد از شط چون برون |
شد بروى تشنه کامان رهسپر |
|
تير باران بلا را شد سپر |
آنقدر باريد بر وى تير تيز |
|
مشک شد بر حالت او اشک ريز |
آنقدر باريد بر وى چشم مشک |
|
تا که چشم مشک خالى شد ز اشک |
تا قيامت جرعه نوشان ثواب |
|
مىخورند از چشمهٔ آن مشک آب |
تقريب معنى روح النصّ بالعربيّة :
ترك النهر ظامئاً بعد أن أروى |
|
من الماء جوده العطشانا |