ألقى الحسين إلى الهوى بنجيعه |
|
فاحمرّ بالشفقين وجه الأخضر |
ونظمت غرّ فرائدي في رزئه |
|
ما للعيون عقيقها لم تنثر |
المنتقى من قصيدة الميرزا محمّد تقي في « الآتشكده »
شد چه خرگاه امامت چون صدف |
|
خالى از دُرهاى درياى شرف |
شاه دين را گوهرى بهر نثار |
|
جز دُرى غلطان نماند اندر کنار |
شيرخواره شير غاب پر دلى |
|
او ولىّ حق بُد نامش على |
طفل خورد امّا بمعنى بس سترگ |
|
کز بلندى خور بنمايد بزرگ |
عشق را چون نوبت طغيان رسيد |
|
شد سوى خيمه روان شاه شهيد |
ديد اصغر خفته در حجر رباب |
|
چون هلالى در کنار آفتاب |
چهرهٴ کودک چه دردى برگ بيد |
|
شير در پستان مادر ناپديد |
شه گرفت آن طفل مهد اندر کنار |
|
يافت دردى در دل دريا قرار |
آرى آرى مه که شد دورش تمام |
|
در کنار خور بود او را مقام |
برد آن مه را بسوى رزمگاه |
|
گفت با آن کوفيان رو سياه |
گفت کاى کافر دلان بد سگال |
|
گر بسويم بستهايد آب زلال |
گر شما را من گنه کارم به پيش |
|
طفل من را نبود گنه در هيچ کيش |
آب ناپيدا و کودک ناصبور |
|
شير از پستان مادر گشته دور |
زين فراتى که بود مهر بتول |
|
جرعهاى بخشيد بر سبط رسول |
شاه در گفتار طفلش دل کباب |
|
که زنوک ناوکش دادند آب |
در کمان بنهاد تيرى حرمله |
|
اوفتاد اندر ملايك غلغله |
رست چون تير از کمان شوم او |
|
پر زنان بنشست بر حلقوم او |
نوک تير و حلق طفلى ناتوان |
|
آسمانا باژگون بادت گمان |