وسبت ، سى سال است ، وميان ولادت رسول صلى الله عليه وآله ، وامير عليه السلام ، سى سال فاصله شد.

وهمانطور كه قبل از ظهور جلوات محمّدى صلى الله عليه وآله بشائر بسيار ، بر ولايت او بود ـ كه علماء تاريخ ، در كتب مبسوطه ، نوشته اند ـ هم چنين قبل از طلوع خورشيد علويّ ، بشارت داده شد او طالب ؛ چنانكه جابر انصارى گفت : راهبى بود ـ نامش مثرم بن دعيب (١) ـ كه يكصد ونود سال خداى تعالى را عبادت نمود وسؤالى از خدا در اين مدّت نكرد ، پس از خدا خواست كه دوست خود را به او بنماياند ، پس حضرت ابو طالب را خداى سبحان فرستاد به سوى آن راهب ، وراهب از آن حضرت پرسيد او وطن وقبيله او ، وچون شناخت او را ، برخاست سر وصورت ابو طالب را بوسيد وگفت : الحمد لله كه خدا مرا از دنيا نبرد تا دوست خود را به من نمود وشناسانيد. اى ابو طالب! بشارت باد ترا ، كه حق تعالى مرا الهام نمود كه بيروت مى آورد از صلب تو پسرى كه او ولىّ الله ونا نامى اش ، عليّ عليه السلام باشد ، واگر تو او را دريافتى از من به او سلام رسان.

ابو طالب فرمود : هر چيزى را برهان ودليل لازم باشد تا به آن اذعان وتصديق توان نمود ، برهان اين امرى كه به آن إخبار مى كنى ، چه باشد؟

فرمود : چه مى خواهى؟

ابو طالب فرمود : طعامى مى خواهم در همين ساعت ، در حضور ماها موجود شود!

پس راهب دست به دعا برداشت ؛ هنوز دعاى او تمام نشده بود ، طبقى نزد آنها ، از سه قسم فواكه بهشتى ـ كه رطب وانگور وانار باشد ـ موجود شد.

__________________

(١) بحار الأنوار ٣٥ : ١٠.