الصفحه ١٢٦ : يا ثقيل بود به ماقبل دادند بعد از سلب حركت ماقبل ، ياء به التقاىِ ساكنين افتاد ، دُعُوا شد بر وزن
الصفحه ١٢٧ : ء ثقيل بود بيفتاد. پس التقاىِ
ساكنين شد ميانه ياء وتنوين ياء نيز به التقاىِ ساكنين بيفتاد داعٍ شد بر وزن
الصفحه ٦١ :
الف كه علامت تثنيه و ضمير فاعل است ، قبل از ياء درآورديم ، التقاى ساكنين
شد ميان ياء والف ، ياء به
الصفحه ١٢٨ : يايى كه لام الفعل بود به التقاى ساكنين افتاد تَرْمِينَ شد بر وزن تَفْعِينَ.
چون ناصبه
درآيد گويى لَنْ
الصفحه ١٣٤ : و ماقبلش مكسور بود قلب
بياء كرديم جاءِىٌ شد ضمّه بر ياء ثقيل بود انداختيم التقاء ساكنين شد ميانه يا
الصفحه ١٤١ : متحرّك الاصلِ ماقبل مفتوح را قلب به الف كردند ، التقاىِ سٰاكنين شد الف به التقاى ساكنين بيفتاد إِقٰاماً
الصفحه ١٥٨ : نون جمع المؤنّث لتفصل بين النّونات ، ولا تدخلهما الخفيفة ، لأنّه يلزم التقاء السّاكنين على غير حدّه
الصفحه ٢٥٢ : .
والواحدة
المخاطبة أمّا من إرْضَ فلانّ إلتقاء السّاكنين لم يرتفع حقيقة لعروض حركة الواو والياء الضميرين
الصفحه ٢٨٧ : ، انداختند التقاى ساكنين شد ميانه ياء و راء ، ياء را به جهت التقاء ساكنين انداختند ، اُشْتُرْتُنَّ شد
الصفحه ٢٨٨ : قطع مفتوح در اولش درآورديم اَجْيِرُ شد. كسره بر ياء ثقيل بود به ماقبل دادند كه جيم باشد ، پس التقا
الصفحه ٥٣ :
لهذا از براى
رفع اشتباه ، ميمى را به او ملحق كرديم ضَرَبْتُوْم شد. التقاىِ ساكنَيْن شد ميان واو
الصفحه ١١٥ :
حذف واو. وياء در مخاطبه مؤنّث بيفتد زيرا كه التقاىِ ساكنين لازم مى آيد و كسره دلالت مىكند
الصفحه ١٧٤ : الابتداء بالساكن وكون الفتحة اخفّ واللام مفتوح لما سنذكره والعين لا يكون الّا متحرّكاً لئلّا يلزم التقا
الصفحه ١٨٤ : المراد بها الشكّ وإنّما فتح أوّل متحرّك منه ، لرفضهم الإبتداء بالساكن في نحو : نَصَرَ ، ولئلّا يلزم إلتقا
الصفحه ٢٠٥ : يقال : اِضْرِبان ولا اضْرِبْنان بالسّكون [ لانّه يلزم ] من دخولهما فيهما [ التقاء السّاكنين على غير