باز از آن غنچه خونين كفن |
|
رسته گلى تازه ترا چون سمن |
گلشن دين يافته زين ، زيب وزين |
|
گلبن توحيد على حسين |
گلشن گردون ورياش بهشت |
|
در بر آن روضه نمايند زشت |
سر زده زان باز نهال عجب |
|
داده ثمره هاى علوم وادب |
شد صدف گوهر عالى فرش |
|
ساحت شهرى كه على شد درش |
علم كه در روى زمين وافرست |
|
از دم عيسى نفس باقر است |
باز شكفته گلى از باغ او |
|
داده جلا ديده ما زاغ او |
بست دهان دگران راز گفت |
|
غنچه شدند آن همه واو شكفت |
صادق صديق به صدق وصفا |
|
ناظر ومنظور به صدق وصفا |
باز آن گلبن عالى تبار |
|
وه چه رطب بود كه آمد ببار |
لآكام ولايت شده شيرين ازو |
|
يافته تمكين عجب دين ازو |
آنكه ببرد از دل اغيار بيم |
|
كاظم غيض است به خلق كريم |
باز دميد از چمن او گلى |
|
كامده روح قدسيش بلبلى |
خاك خراسان شده زو مشك بو |
|
خلق به آن بو شده در جستجو |
دم چه زنم از صفت بى حدش |
|
داده پيمبر خبر از مرقدش |
خلق محمد كرم مرتضى |
|
هر دو عيان ساخت على الرضا |
باز از آن طينت عنبرسرشت |
|
جلوه گرى كرد گلى از بهشت |
برد به تقوى گرو از مابقى |
|
شهرت از آن يافت به عالم تقى |
سر زده زآن باغ على منظرى |
|
در صف شيران جهان صفدرى |
زنگ زداى دل هر متقى |
|
كنيت او گشت از آن رو نقى |
او به تفاوت شده آئينه اى |
|
تا فكند عكس به گنجينه اى |
زاده از آن زبده پيغمبرى |
|
محسن احسن ، حسن عسكري |
بحر سخا ، كان وفا وكرم |
|
ساية ده طوبى باغ ارم |