[الحديث
٢٣] أَبِي رَحِمَهُ
اللهُ قَالَ حَدَّثَنِي سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللهِ عَنْ عَبَّادِ بْنِ سُلَيْمَانَ
عَنْ سَدِيرٍ الصَّيْرَفِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللهِ
عليهالسلام
قَالَ دَخَلْتُ
عَلَيْهِ وَعِنْدَهُ أَبُو بَصِيرٍ وَمَيْسَرَةُ وَعِدَّةٌ مِنْ جُلَسَائِهِ
فَلَمَّا أَنْ أَخَذْتُ مَجْلِسِي أَقْبَلَ عَلَيَّ بِوَجْهِهِ وَقَالَ يَا
سَدِيرُ أَمَا إِنَّ وَلِيَّنَا لَيَعْبُدُ اللهَ قَائِماً وَقَاعِداً وَنَائِماً
وَحَيّاً وَمَيِّتاً قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ أَمَّا عِبَادَتُهُ قَائِماً
وَقَاعِداً وَحَيّاً فَقَدْ عَرَفْنَا كَيْفَ يَعْبُدُ اللهَ نَائِماً وَمَيِّتاً
قَالَ إِنَّ وَلِيَّنَا لَيَضَعُ رَأْسَهُ فَيَرْقُدُ فَإِذَا كَانَ وَقْتُ
الصَّلَاةِ وَكَّلَ بِهِ مَلَكَيْنِ خُلِقَا فِي الْأَرْضِ لَمْ يَصْعَدَا إِلَى
السَّمَاءِ وَلَمْ يَرَيَا مَلَكُوتَهَا فَيُصَلِّيَانِ عِنْدَهُ حَتَّى
يَنْتَبِهَ فَيَكْتُبُ اللهُ ثَوَابَ صَلَاتِهِمَا لَهُ وَالرَّكْعَةُ مِنْ
صَلَاتِهِمَا تَعْدِلُ أَلْفَ صَلَاةٍ مِنْ صَلَاةِ الْآدَمِيِّينَ وَإِنَّ
وَلِيَّنَا لَيَقْبِضُهُ اللهُ إِلَيْهِ فَيَصْعَدُ مَلَكَاهُ إِلَى السَّمَاءِ
فَيَقُولَانِ يَا رَبَّنَا عَبْدُكَ فُلَانُ بْنُ فُلَانٍ انْقَطَعَ وَاسْتَوْفَى
أَجَلَهُ وَلَأَنْتَ أَعْلَمُ مِنَّا بِذَلِكَ فَأْذَنْ لَنَا نَعْبُدْكَ فِي
آفَاقِ سَمَائِكَ وَأَطْرَافِ أَرْضِكَ قَالَ فَيُوحِي اللهُ إِلَيْهِمَا إِنَّ
فِي سَمَائِي لَمَنْ يَعْبُدُنِي وَمَا لِي فِي عِبَادَتِهِ مِنْ حَاجَةٍ بَلْ
هُوَ أَحْوَجُ إِلَيْهَا وَإِنَّ فِي أَرْضِي
____________________________________
[حديث
٢٣] سدير صيرفى گويد بر
امام صادق عليهالسلام
وارد شدم وابو بصير
وميسره وعدّه اى از يارانش بنزد او بودند چون نشستم بمن رو آورد وفرمود يا سدير دوست
ما در حال ايستاده ونشسته وخواب وبيدار ومرگش خدا را پرستش مىكند عرض كردم فداى تو
شوم بندگى او را در حال ايس فرمود يا سدير دوست ما در حال ايستاده ونشسته وخواب وبيدار
ومرگش خدا را پرستش مىكند عرض كردم فداى تو شوم بندگى او را در حال ايستاده ونشسته
وزندگى شناختيم ولى چگونه در خواب ومرگ عبادت پروردگار مىكند فرمود چون دوست ما سر
خود را زمين گذارده وميخوابد در هنگام نمازش فرشتگانى كه در زمين خلق شدهاند وبآسمان
نرفتهاند وملكوت آسمانها را نديدهاند موكلند بنزد او نماز بخوانند تا اينكه بيدار
شود وخداوند ثواب نماز اين دو فرشته را براى او مىنويسد ويك ركعت نماز آن دو برابر
هزار نمازيست كه آدميان بجاى آورند ودوستى از دوستان ما را قبض روح مىكنند دو فرشته
بآسمان بالا مىروند وعرض مىكنند خدايا بنده تو فلان ابن فلان بدرود زندگى گفت وتو خود
باين قضيه از ما داناترى بما اجازه فرما كه ترا در آسمان وزمينت نيايش كنيم پس بآن
دو فرشته وحى ميرسد كه كيست در آسمانم مرا آن طور كه بايد وشايد عبادت كند وحال آنكه
به نيايش او نيازى ندارم