٤ ـ «آه ، واه ، اوه ، هاه ،» وغير اينها تا قريب بيست گونه در آن نقل شده ، كلمه توجّع وتحزّن است ، توجّع يعنى : اظهار درد ورنج جسمى ، وتحزّن يعنى : اظهار اندوه ورنج روحى ، متكلّم به اين كلمه اظهار درد جسمى يا رنج روحى مينمايد ، در نهج البلاغة است : «اوه على اخوانى الّذين قرأوا القرآن فاحكموه وتدبّروا الفرض فاقاموه ، احيوا السّنّة واماتوا البدعة ، دعوا للجهاد فاجابوا ، ووثقوا بالقائد فاتّبعوه : اوه بر برادرانم كه قرآن را خواندند پس استوارش داشتند ، وواجباتش را تدبّر كردند ، پس برپايش نمودند ، سنّت را زنده كردند وبدعت را ميراندند ، به جهاد خوانده شدند پس اجابت نمودند ، وبه پيشوايشان اعتماد كردند پس پيرويش نمودند ـ قسمت اول ـ خطبه ١٧٧» ، و «اوه بر برادرانم» اظهار رنج روحى است بر فراقشان ، ومقصودش عمّرو ابن التّيهان وذو الشّهادتين ومانند آنان است ، چنانچه در آن خطبة نامبر نموده ، ونيز فرموده : «آه من قلّة الزّاد وطول الطّريق وبعد السّفر وعظيم المورد : آه از كمى توشه ودرازى راه ودورى سفر وموقف بزرگ حساب در قيامت ـ قسمت سوّم عدد ٧٧» ونيز فرموده : «آه آه شوقا الى رؤيتهم : آه آه چه مشتاقم سوى ديدار آنان ـ قسمت سوّم ـ عدد ١٤٧» اظهار شوق مينمايد نسبت به ديدار آنان ، واظهار اندوه ميكند از فراقشان ، زيرا اندوه فراق با شوق وصال معيّت دارد ، ومقصودش از آنان ائمّه طاهرين ـ فرزندان كرامش ميباشند ، چنانچه در كلامش بعنوان «خلفاء الله» آنان را نامبر نموده ، واز اين اسم فعل مشتقّ نموده اند : «» آه ، يأوه ، اوها