همرهِ يك ناقه رهوار زود

جانبِ آن قافله بر همچو دود

چون رسى آنجا كه بود كاروان

پيش رو ومائدة را بگذران

معذرتِ من همه را تازه ده

ناقه بآن صاحبِ جمّازه ده

مردمِ آن قافله را اين سخن

شور بر آورد ز جان وز تن

هركسى از بهرِ مرادى چو باد

رو به سوىِ تربتِ حاتم نهاد

صاحبِ جمّازه هم آواز كرد

پيشِ كسان معذرت آغاز كرد

گفت كه : اى شمع شبستانِ جود

وى كفِ تو ابرِ گلستانِ جود

بى ادبى كرده ام از حد بدر

تو ز ادب كردنِ من درگذر

چون ز دمت دست به دامن چو خار

دامنِ خود جمع مكن غنچه وار

همچو دلت روحِ تو مسرور باد

همچو رخت خاكِ تو پرنور باد

اى چو گل افكنده هوسهاىِ تو

بر سرِ زر لرزه هر اعضاىِ تو

دارى اگر اصل چو درّ يتيم

روى مگردان ز كرم چون سليم